Als kind doen we bepaalde overtuigingen op, over onszelf, anderen en over het leven. Later in ons leven voegen we aan deze overtuigingen bekrachtigende nieuwe herinneringen toe. In ons hoofd en in ons hart gaan we deze overtuigingen als volstrekt waar zien. ‘Zo is het en zo zal het altijd zijn’. Zo houden we die pijn bij herhaling in stand. Totdat we een redecision* maken.
Vandaag kreeg ik na een bezoekje aan de dierenarts een inzicht over één van mijn overtuigingen en kon ik een tegenbesluit nemen om die bekrachtigingen te doorbreken. De overtuiging is namelijk helemaal niet waar.
Op mijn 11e nogal kreeg ik nogal bruusk meegedeeld dat buurman Pietje was overleden. Pietje was mijn veilige haven en voor mij mijn Opa. Ik sloot me op in mijn kamer, huilde tranen met tuiten die ik weer afdroogde toen mijn moeder riep dat ’t eten klaar was. Vier jaar later overleed mijn vader. Na zijn dood hebben we nauwelijks meer over hem gepraat en opnieuw verwerkte ik het verdriet alleen. Voor mijn relaties heb ik – onbewust - mannen opgezocht die troosten niet als hun sterkste kant hadden. Een riskante combinatie met mijn gewoonte om verdriet te verbergen door me terug te trekken.
Talloze eenzame verdrietige momenten van verlies en afscheid van liefdes, werk, collega’s, huisdieren hebben zich zo opgestapeld. Overtuigd van de noodzaak om het alleen te moeten doen vroeg ik niemand om steun. ‘Zie nou wel, ik sta er altijd alleen voor bij pijn en verdriet’ is de overtuiging die ik – tot vandaag - met me meedroeg. En zo’n overtuiging is sterker dan talloze mensen die tegen me zeggen dat ik bij ze terecht kan. Dat zeggen ze nou eenmaal voor de vorm, toch? En zo hield ik mijn overtuiging in stand.
Vreemd? Nee, hoe verwrongen onze overtuigingen ook zijn, ze bieden ons een vorm van houvast. Met die overtuiging past de wereld in onze perceptie en daar hebben we ons gedrag naar gevormd.
Uhm en welke rol speelt die dierenarts hier nu bij? Nou, niet zozeer de dierenarts als wel mijn kat die me al 1.5 jaar de stuipen op het lijf jaagt door telkens te stoppen met eten. Iedere keer komt het ook weer goed gelukkig. Toch schiet ik keer op keer in een wat overtrokken angst dat ik afscheid van haar moet nemen. Ik neem emotioneel al een voorsprong op het verdriet dat me dan ten deel zal vallen en helder denken verdwijnt dan naar de achtergrond.
Zo ook vandaag na de mededeling dat de sneue uk misschien een tumor heeft. Thuis schoot ik weer in die paniek. Na een uurtje ronddrentelen met spookgedachte en tranen zag ik het echter opeens. Mijn angst gaat niet alleen over het naderend afscheid, maar over het (weer) alleen moeten doorstaan van verdriet en rouw. Dat was zowel een pijnlijke als een vreugdevolle constatering. Opeens zag ik de lijn die ik in mijn verleden had aangebracht. Om vervolgens te realiseren dat ik dat niet hoef te herhalen. Dat ik iemand kan vragen om erbij te zijn als ik mijn poezenvriendin moet laten inslapen. Ik hoef mij niet te verbergen en mag snoeihard uithuilen, om Sophie en om alle keren dat ik geen armen om me heen had.
Waarom ik dit met je deel? Omdat we allemaal onze eigen pijnlijke en zelfondermijnende overtuigingen hebben. Wat is jouw ‘Ik moet altijd…’ of ‘Ik kan ook nooit eens …’? Schrijf je emotie eens uit en deel het eens in naar de overtuigingen over jezelf, anderen en de wereld daarin. Welke herinneringen in je leven heb je die dat lijken te bevestigen? En kijk dan eens of het wel echt waar is, of er echt geen andere oplossing beschikbaar is. Je zal verrast worden wat er dan op kan doemen en ontdekken de vervulling van de onderliggende behoefte bij jezelf ligt. Alleen of met behulp van anderen.
*De term Redecision is afkomstig van TA-therapeuten Bob en Mary Goulding.