910 kilometer. Te voet. Van de Frans- Spaanse grens tot Santiago de Compostella. Zes weken in haar eentje. Ze heeft er zin in, haar gezicht straalt. Ze wil zichzelf tegenkomen. En dat beangstigt haar ook. Wat als …?
Wat gebeurt er als je op zoek gaat naar jezelf? Wie kom je tegen als je zes weken met jezelf doorbrengt, alleen met je gedachten. Overdag in ongetwijfeld prachtige landschappen, ’s nachts in het donker, alleen in je tentje met onbekende geluiden om je heen. Als je misschien de hele dag door de regen hebt gelopen, je voeten en je rug zeer doen. Als je je afvraagt waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Als je je twijfels en angsten tegenkomt. Je jezelf neerhaalt omdat de oordelen over jezelf tekeer gaan. Als je even niet weet hoe je jezelf motiveert, jezelf liefhebt, geruststelt. Wat als de gedachten die in je leven achter de dagelijkse routine kunt verstoppen vrij spel krijgen. Wat als die niet fijn zijn en confronterend? Daar lijkt de angst in te liggen.
Ik stel daar iets tegenover. Wat als de gedachten die je over jezelf hebt liefdevol zijn? Ontdaan van de vorm die je van anderen over hebt genomen. Stel je voor dat je tot het inzicht komt dat je een prachtig mens bent, dat je met jezelf kan lachen en huilen. Dat je jezelf kan troosten. Dat je in essentie echt alleen je eigen liefde en warmte nodig hebt. Zou dat niet een waanzinnig geluksgevoel opleveren? Een misschien wel euforische staat van zijn? En dat je die staat van zijn mee terug kan nemen naar je dagelijkse bestaan!
Ik denk dat daar de werkelijke angst ligt bij een reis naar jezelf; de ontdekking dat je helemaal ok bent, gewoon zoals je bent. Het kost mij veel moeite om dat niet alleen te ontdekken, maar ook helemaal toe te laten. Het is soms makkelijker om me in mijn (oude) pijn te wentelen, dan me te laten overspoelen door geluk. Het lijkt soms alsof ik niet weet hoe daar mee om te gaan, me afvraag of ik dat dan wel waard ben.
Op mijn manier leg ik ook voetje voor voetje de reis naar mezelf af. Ontdoe ik me van ballast en leg ik mezelf bloot. En steeds meer kom ik tot de ontdekking dat ik een mooi en waardevol mens ben, dat ik mezelf kan dragen. En soms zit ik koud en verkleumd met mezelf te treuren. En die keren worden steeds minder.